Description
Μια ιστορία έρωτα και προδοσίας που ξετυλίγεται πολλά χρόνια πριν, στα ασφυκτικά όρια μιας μικρής, επαρχιακής, ελληνικής πόλης, που ψάχνει να βρει τον βηματισμό της. Σε μια εποχή αυστηρή και σκληρή που το να υπερβεί κάποιος τα όρια της ηθικής ισοδυναμούσε με εξοστρακισμό και καταδικαζόταν να ζει στο περιθώριο.
Μια ιστορία που μέσα από άγρια περιστατικά αναδεικνύει τις δυο όψεις μιας πόλης, την ειρηνική κι άνετη της οδού Πλατάνων και την υποβαθμισμένη και βουερή της Καζέρμα Ρεγγίνα, ενός παλιού ιταλικού στρατοπέδου, που μετά τη φυγή των Ιταλών ζει η φτωχολογιά. Είναι εκεί που, τη δεκαετία του ’60, κατέφυγε ταπεινωμένη και αποδιωγμένη από την καλή και ευυπόληπτη κοινωνία η γυναίκα του φαρμακοποιού με τον άνδρα που ερωτεύτηκε. Εκεί όπου συνέβησαν τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν την οικογένεια και συντάραξαν την κοινωνία της μικρής τους πόλης.
Σε αυτό το μυθιστόρημα παρακολουθούμε την πολυτάραχη ζωή των ηρώων ανάμεσα σε Ρόδο, Ρώμη κι Αθήνα.
Η ιστορία ξεκινά στις μέρες μας, όταν μια ζωγράφος με λίγες αποσκευές και τα σύνεργα της ζωγραφικής της επιστρέφει στο πατρικό της για να φροντίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες της πώλησής του μετά τον θάνατο του πατέρα της…
ISBN: 978-618-5563-57-8
ΣΕΛΙΔΕΣ: , ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 14cm Χ 21cm
ΛΙΑΝΙΚΗ ΤΙΜΗ: Ευρώ 15.60 με Φ.Π.Α.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ : Τίτσα Πιπίνου
Η Τίτσα Πιπίνου γεννήθηκε στη Ρόδο. Για ένα διάστημα έζησε στην Αγγλία όπου παρακολούθησε μαθήματα γλώσσας. Έκτοτε ζει και εργάζεται στη Ρόδο στον χώρο του βιβλίου.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1994 με το βιβλίο «Γυναίκα της Σκιάς».
Συνολικά έχει γράψει έντεκα μυθιστορήματα, ένα δοκίμιο και ένα βιβλίο για παιδιά.
Διηγήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες, λογοτεχνικά ημερολόγια, εφημερίδες και περιοδικά καθώς και στον ηλεκτρονικό τύπο, ενώ για χρόνια διατηρεί ραδιοφωνική εκπομπή για το βιβλίο.
ΕΡΓΑ ΤΙΣ ΙΔΙΑΣ
Γυναίκα της σκιάς
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Φιλιππότης 1994, Εκδόσεις Άγκυρα 2001
Τέσσερις μέρες του Μάρτη
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη 1997
Για να θυμάσαι τη Λοΐδα
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άγκυρα 1997
Ονειροπαγίδα
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άγκυρα 1999
Παλιοί γάτοι, τρυφερά ποντίκια
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άγκυρα 2002, Εκδόσεις Όταν 2024
Το σ’ αγαπώ σε ξένη γλώσσα
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άγκυρα 2004
Ζωή χωρίς φιλοδώρημα
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Γυναίκες της Δωδεκανήσου
Δοκίμιο, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου-Kasseris Pablications 2012
Το παλιό ξενοδοχείο
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Διόπτρα 2016
Ο ιππότης με το τριαντάφυλλο
Νεανική λογοτεχνία, Εκδόσεις Αιώρα 2018
Το κορίτσι του Αλεσάντρο
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Κλειδάριθμος 2019
Το σπίτι με τις φοινικιές
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Κλειδάριθμος 2021
|
|
Βιβλίο – κριτική Πάθη και ιστορίες μιας οικογένειας μέσα στον άπιαστο νεοελληνικό χρόνο Του Ηλία Καραβόλια Βιβλίο ”Παλιοί γάτοι τρυφερά ποντίκια”, Τίτσας Πιπίνου, εκδ. ΟΤΑΝ, 2024 ”Να ζεις θα πεί να πεθαίνεις κάθε μέρα και κάθε μέρα να παλεύεις. Αυτή η επαρχία παλεύει μα δεν πεθαίνει”, του Ρομέν Ρολλάν στο ” Μαγεμένη ψυχή”( αναφέρεται απο την συγγραφέα στην σελ. 137 του βιβλίου της) Η Τίτσα Πιπίνου – που γράφει μυθιστορήματα και διηγήματα εδώ και τρεις δεκαετίες – στο βιβλίο της ”Παλιοί γάτοι τρυφερά ποντίκια” καταφέρνει να περιγράψει κάτι όχι απλό και συνηθισμένο στην ελληνική πεζογραφία (δηλαδή μια ακόμη ιστορία έρωτα με λίγο περιτύλιγμα σασπένς και ιστορίας) αλλά μια διαφορετική εκδοχή του νεοελληνικού μικροαστισμού σε μια ιδιόρρυθμη εποχή, όχι μόνο στην Ελλάδα.Πίσω απο την πλοκή και τους ήρωες του διηγήματος υπάρχει μια αθέατη πλοκή μικρόκοσμου και μακρόκοσμου. Παρακολουθούμε την πολυτάραχη ζωή των ηρώων, σε ένα πλαίσιο γεμάτο μεν απο διαφορετικότητα χαρακτήρων, απαγορευμένο έρωτα και θυσιαστική απόλαυση ενοχής, και αυτό μέσα σε μια συνθήκη προδοσίας και εγκατάλειψης( συνθήκη που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε Ρόδο, Ρώμη κι Αθήνα).Η συγγραφέας επιλέγει με ένα flashback να ανατρέξει την νεοελληνική οικογενειακή αναπαράσταση του συμβολικού οικογενειακού αλλά και ιστορικού τραύματος όπως αυτό απεικονίζεται μέσα στον άπιαστο χρόνο της νεοελληνικής κοινωνίας ( στοιχείο που επιλέγεται έντεχνα να χρησιμοποιείται από την Πιπίνου και σε άλλα πεζογραφήματα της ).Η ηθική, ως αξιακό κοινωνικό φορτίο, οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί στις ερωτικές σχέσεις, απόρροια ενός συντηρητισμού στον θεσμό της οικογένειας μέσα σε μια ψευδοπροοδευτική κοινωνία και μέσα σε ένα πουριτανικό περιβάλλον( ”ένιωθα την μεγάλη πίεση που ασκούνταν στην μαμά από κάθε πλευρά της μικρής μας κοινωνίας.” σελ.172) διαπλέκονται με την ενοχική μερικές φορές απόλαυση της αίσθησης του έρωτα αλλά και με τη θέση της γυναίκας τόσο στη μικρή αλλά μεσογειακή Ρόδο, όσο και στην μεγάλη Αθήνα και την ανεπτυγμένη Ρώμη.Οι ήρωες της Πιπίνου στο βιβλίο δεν ξεφεύγουν από την ”μεγάλη ιστορία” όπως αυτή ”κατεβαίνει” στο σπιτικό, στην γειτονιά, στην αυλή. Και αναπαριστάνουν εμφανώς το νευρωτικό περιβάλλον της μικροιστορίας των ηρώων του έργου. Να σημειώσω ότι η συγγραφέας έχει μια ικανότητα να συμβολίζει απλά και ξεκάθαρα τις οικογενειακές δομές της νεύρωσης και της ψύχωσης, και το κάνει περιγράφοντας τόσο την αγνότητα και την ευτυχία της οικογενειακής γαλήνης των παλαιών δυνατών δεσμών όσο και την φθονερή ως μνησίκακη κλειστή νεοελληνική κοινωνία (τόσο της προπολεμικής όσο και της μεταπολιτευτικής Ελλάδας)Το δε ερωτικό storytelling (που κρατάει σχεδόν σε κινηματογραφικό χρόνο τον αναγνώστη) συμπλέκεται τόσο με την κοσμοπολίτικη κοινωνία όσο και τον μικροαστικό κόσμο, πότε με την ανατολίτικη και πότε με την δυτικότροπη αύρα( διαφόρων εποχών, παθών και χαρακτήρων) στην πλοκή και στο χρόνο των όσων εξελίσσονται στην ιστορία. Τα στενά ως ασφυκτικά όρια της νεοελληνικής μικρής πόλης -που παλεύει αλλά δεν ξεφεύγει απο το μικρό χωριό ως συμβολικός κόσμος – η Πιπίνου τα περιγράφει με τα λόγια των ηρώων της ακόμη και σε ακραία περιστατικά. Ήρωες που θέλουν να αποδράσουν αλλά ταυτόχρονα ψάχνουν και την αλήθεια του τόπου τους. Η σκληρότητα με την τρυφερότητα συναντώνται σε πολλά σημεία του έργου όπου η γραφή παραδίδει τα ηνία στην βαθιά οντολογική και βιωματική αλήθεια της συγγραφέως : ”υπάρχει όμως ένα μυστήριο στον τρόπο που ενεργεί η μνήμη όταν ο άλλος είναι πια νεκρός”( σελ. 68) ή εκεί που λέει : ” Έχει φθάσει ακριβώς στο σημείο που δεν έχει λογική δεν έχει γνώση δεν έχει πείρα (σελ.152)”Το βιβλίο δεν είναι απλά ευχάριστο ή περιγραφικό. Έχει φορτίο, ανακαλεί στον αναγνώστη δικούς τους διαγενεακούς κόσμους και ιχνογραφεί πιθανές ομοιότητες μεταξύ πολλών νεοελληνικών μικρών ιστοριών έρωτα και προδοσίας που ο χρόνος σπρώχνει πότε στην Ανατολή και πότε στην Δύση…
|
|
|||
