Description
Οι αξίες της ζωής
Ερευνούν στις ατέλειωτες νύχτες
Για να βρουν τις χαµένες πηγές τους
Αυτό που προέχει στη ζωή
Είναι η εµπιστοσύνη στον εσωτερικό σου κόσµο
Για να κερδίσεις την πίστη, το θάρρος, την τόλµη
Ν’ αγαπήσεις τον κόσµο, κι ας µην είναι όπως τον θες
Σκοπίµως σιωπή αν τηρείται
Στον δειλό αρµόζει
Το όραµα κοσµεί τη ζωή
Όσων ζυµώνουν το πνεύµα
Με ιδέες και πράξεις
Οι χρόνοι σκληροί, στ’ αποτύπωµα των ανθρώπινων Νόµων
[«Επιγράµµατα»]
ISBN : 978-618-5563-03-5 Α΄ Έκδοση Μάιος 2021
ΣΕΛΙΔΕΣ: 146, ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 15cm Χ 23cm
ΛΙΑΝΙΚΗ ΤΙΜΗ: 10 Ευρώ με Φ.Π.Α.
ΣΥΓΓΡΑΦEΑΣ: Σακελλάρης Καρπάθιος
Ο Σακελλάρης Εμμ. Καρπάθιος γεννήθηκε στην Κάλυμνο το έτος 1938 και μετά τις Γυμνασιακές του σπουδές στο νησί (1955) γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου απεφοίτησε το έτος 1961. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ως Ανθυπίατρος.
Απέκτησε την ειδικότητα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας το 1966 και στη συνέχεια προσλήφθηκε ως άμισθος εσωτερικός Βοηθός, στο Π. Γ. Νοσοκομείο “Αλεξάνδρα”. Το 1967 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1970 υπηρέτησε ως Διευθυντής της Μαιευτικής και Γυναικ/κής Κλινικής του Νοσοκομείου Καρδίτσας για ένα έτος.
Ακολούθως υπηρέτησε σε όλες τις βαθμίδες της Νοσοκομειακής Ιεραρχίας, αρχικά για μία δεκαετία στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών, ως Πανεπιστημιακός Επιμελητής, με κορυφαία εκείνην της υπηρεσίας του ως Διευθυντής της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής στο Π. Γ. Νοσοκομείο “Αλεξάνδρα”, για μία εικοσαετία (1985-2005). Την Κλινική αυτή ίδρυσε εκ του μηδενός.
Για μία πενταετία (1996-2001) εκλέχτηκε Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του ιδίου Νοσοκομείου, στη διάρκεια της οποίας οργάνωσε τη λειτουργία νεοϊδρυθέντων Τμημάτων του. Σε μεγάλο μέρος της νοσοκομειακής του σταδιοδρομίας επικεντρώθηκε στους τομείς της Περιγεννητικής Ιατρικής και της Γυναικολογικής Ογκολογίας, εφαρμόζοντας και πρωτοποριακές επεμβάσεις.
Κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς υπηρεσίας του στις ανώτερες βαθμίδες της νοσοκομειακής και πανεπιστημιακής του σταδιοδρομίας συμμετείχε ενεργά στα προγράμματα της θεωρητικής και πρακτικής εκπαίδευσης φοιτητών και ειδικευομένων ιατρών. Επίσης δίδαξε στην Ανώτερη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων, για μία 15ετία περίπου.
Υπό την άμεση ευθύνη του παρέσχε πλήρη ειδικότητα της Μαιευτικής και Γυναικ/γίας σε μεγάλο αριθμό ιατρών, που υπερβαίνει τους 150 περίπου, μεταξύ των οποίων και επώνυμοι του κλάδου.
Μετεκπαίδευση στην Αγγλία για ένα έτος . Το 1985 αναγορεύτηκε Υφηγητής του Παν/μίου Αθηνών. Υπήρξε Πρόεδρος της Επιτροπής Οικογενειακού Προγραμματισμού του ΚΕ.Σ.Υ. και μέλος διαφόρων Επιτροπών του.
Ίδρυσε και υπήρξε Πρόεδρος του Ομίλου Φίλων του Ιπποκράτειου Όρκου και με δική του επιμονή πραγματοποιήθηκε μια παλαιότερη επιδίωξή του, για τη μελοποίηση του Όρκου. Επίσης ίδρυσε και υπήρξε Πρόεδρος του Ελλην. Ινστιτούτου Αιμαγγειακών και Ανοσολογικών Διαταραχών της Αναπαραγωγής του Ανθρώπου.
Τιμήθηκε από το Διεθνές Ιπποκράτειο Ίδρυμα με το μετάλλιο “Σκεύος Ζερβός”. Υπήρξε μέλος 25 Επιστημονικών Εταιρειών.
Οργάνωσε πλήθος Επιστημονικών Εκδηλώσεων, Ημερίδων, Εκπαιδευτικών και Μετεκπαιδευτικών Μαθημάτων. Παρουσίασε μεγάλο αριθμό Εισηγήσεων, στα πλαίσια διαφόρων επιστημονικών εκδηλώσεων. Συμμετείχε σε πολυετή Προγράμματα Λαϊκής Επιμόρφωσης. Για μια δεκαπενταετία (1986-2000), διετέλεσε μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής για χορήγηση της ειδικότητας Μαιευτικής και Γυναικολογίας.
Συνέγραψε το δίτομο σύγγραμμα με τίτλο “Βασική Μαιευτική και Περιγεννητική Ιατρική”. Επίσης συμμετείχε στη συγγραφή διαφόρων Επιστημονικών Συγγραμμάτων. Καθοδήγησε και συμμετείχε σε 315 επιστημονικές εργασίες, εκ των οποίων οι 90 ξενόγλωσσες.
Αφυπηρέτησε από το Δημόσιο το έτος 2005 και από την επαγγελματική του δραστηριότητα προ πενταετίας περίπου.
Σήμερα ασχολείται, κατά κύριο λόγο, με τη μελέτη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας και τη συγγραφή παρεμφερών πονημάτων. Αγαπημένα του ενδιαφέροντα αποτελούν η ενασχόληση με τα τέσσερα εγγόνια του, η ποίηση και η θάλασσα. Με τη σύντροφο της ζωής του, την Μαρία Καμπούρη συνέζησαν για πενήντα χρόνια και απέκτησαν τρεις κόρες, την Νομική, την Καλλιόπη και την Ειρήνη.
Σακελλάρης Καρπάθιος , Ποίηση ψυχής, εκδόσεις ΟΤΑΝ, Αθήνα 2021, σελ. 146.
Γράφει ο Παναγιώτης Γιαμαίος
Προ ολίγων ημερών έλαβα τιμητικά μια ποιητική συλλογή από τον εκλεκτό συμπατριώτη, αγαπητό φίλο, διακεκριμένο επιστήμονα ιατρό, κ. Σακελλάρη Καρπάθιο, με τίτλο: «Ποίηση ψυχής». Είναι, πράγματι, ποίηση ψυχής, γιατί ο νέος μας ποιητής …αδειάζει συσσωρευμένο πλούτο συναισθημάτων μιας ζωής, που ζητούσαν επιτακτικά διέξοδο, σαν το ηφαίστειο που ενεργοποιείται μετά από πολλά χρόνια σιωπής.
Διάβασα ένα απόγευμα ολόκληρη την ποιητική συλλογή του φίλου Σακελλάρη στην παραλία των «Κασονιών», με μουσικό χαλί το φλοίσβο που ΄φερνε το μαϊστράλι. Ιδανικός συνδυασμός! Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση, με κεντρισμένες όλες τις αισθήσεις, κι αγναντεύοντας Ψέριμο και Μαστιχάρι, μου γεννήθηκαν αβίαστα κάποιες σκέψεις, που έχουν οπωσδήποτε σχέση με το δυνατό ποιητικό ερέθισμα που δέχθηκα και τις οποίες επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας.
Όταν γράφεις σε λόγο πεζό (πραγματείες, δοκίμια- μελέτες μυθιστορήματα, μονογραφίες κλπ.), το πλαίσιο σύνταξης -μορφή και περιεχόμενο- είναι εκ των πραγμάτων πολύ αυστηρό. Μοιάζεις με οδηγό που κυκλοφορείς με τροχοφόρο σε οδικό δίκτυο με μεγάλη κυκλοφορία και ως εκ τούτου πρέπει να γνωρίζεις καλά τον Κ.Ο.Κ., για να φτάνεις ασφαλής στον προορισμό σου. Υπάρχουν πολλές λωρίδες κυκλοφορίας, κόκκινα φανάρια, απαγορεύσεις, προτεραιότητες, όρια ταχύτητας κλπ. Αν, όμως, επιλέξεις λόγο ποιητικό, τα πράγματα αλλάζουν. Κατεβάζεις χειρόφρενο, αναπτύσσεις ταχύτητα, τέτοια που σε απογειώνει, ανεβαίνεις στην τροπόσφαιρα κι από κει βλέπεις τον κόσμο με μάτια αετίσια, μα, προπάντων, με τα μάτια της ψυχής. Δεν υπάρχουν περιορισμοί, κανόνες, οριοθετήσεις. Γίνεσαι ο μυθικός Περσέας που ιππεύει το φτερωτό του άλογο, τον Πήγασο, χωρίς γκέμια, χωρίς πέταλα.
Τότε, η σκέψη, η ψυχή, το είναι σου ολάκερο, ταξιδεύει μέσα σ΄ έναν ατέρμονο λειμώνα χωρίς σύνορα. Σ΄ αυτή την ξεγνοιασιά του μυαλού, σ΄ αυτό το καθεστώς πλήρους ελευθερίας και έκστασης η φαντασία λύνεται πλιότερο κι οι λογισμοί αυγατίζουν, γιατί δεν κυβερνά η λογική αλλά το ξέχειλο συναίσθημα.
Μια λέξη, που στον πεζό λόγο έχει συγκεκριμένο εννοιολογικό βάρος και μέγεθος, τοποθετημένη στην ανάλογη θέση μέσα στην πρόταση, στον ποιητικό λόγο, η ίδια, λαμβάνει διαστάσεις απείρως μεγαλύτερες, γιατί το νόημά της διαστέλλεται, ανοίγει σαν το λάστιχο, γίνεται πηγή αστείρευτη που αρδεύει όχι μόνο την ψυχή του δημιουργού, αλλά κι αυτών που …περιδιαβαίνουν τους στίχους του.
Τι είναι, λοιπόν, το ποίημα; Είναι μια εκ βαθέων εξωτερίκευση συναισθημάτων απ΄ αυτό το σύνθετο χαρμάνι που ανακατεύουν γενναιόδωρα ο λογισμός και η ψυχή του δημιουργού του κι αποτυπώνονται στο χαρτί απ΄τον τελευταίο υπάκουο εργάτη αυτής της διεργασίας, το χέρι, δια της γραφίδος.
Ο Σακελλάρης μας, λοιπόν, παρατούσε τακτικά τα καθημερινά, τα γήινα, τα πεζά αλλά επιβεβλημένα κι απογειωνόταν με το φτερωτό του άλογο στους αιθέρες. Άφηνε κλινικές, μαιευτήρια και νυστέρια, θαλάμους νοσοκομείων και αμφιθέατρα διδασκαλίας και μεταφερόταν κρυφά στο πεδίο που τον μαγνήτιζε παιδιόθεν απ΄ ό,τι φαίνεται, στο ποιητικό του εργαστήρι. Αράδιαζε στίχους. Έγραφε, έσβηνε, πρόσθετε, άλλαζε, αφαιρούσε, …χτένιζε, κατέληγε. Έπλεκε με το γλωσσάρι της ψυχής του τις δικές τους προσλαμβάνουσες για τον κόσμο, με σταθερούς πυλώνες την αγάπη του για την πατρίδα – μεγάλη και μικρή – την αγάπη του για την πλάση, την οικογένεια, τον Θεό, τον έρωτα.
Σίγουρα η ποίηση απηχεί εσωτερική ανάγκη του ποιητή για εξομολόγηση. Αυτή, όμως, έχει και αποδέκτες. Απευθύνεται σ΄ όλους εμάς τους αναγνώστες της. Κι ο Σακελλάρης, με το δικό του ποιητικό χάρισμα μάς κάνει κοινωνούς των δικών του γενεσιουργών πνευματικών συλλήψεων, των καταθέσεων της ψυχής του. Αιχμαλωτίζει τη σκέψη μας πάνω στις ράγες του ποιητικού του καμβά. Κι αυτό που μένει απ΄ αυτή την πνευματική μέθεξη είναι η τέρψη. Η συγκατάθεση και το γαλήνεμα και της δικής μας ψυχής.
Στο προλογικό του σημείωμα, ο ποιητής Σακελλάρης, με ειλικρινή σεμνότητα ζητά την επιείκειά μας στην αξιολόγηση του έργου του. Δείχνει να έχει αμφιβολίες για το τελικό αποτέλεσμα. Ως αναγνώστης της πρώτης ποιητικής συλλογής του τον διαβεβαιώνω ότι στο παρθενικό του ποιητικό ταξίδι ως κυβερνήτης θα έχει πάρα πολλούς συνεπιβάτες στα σαλόνια και στις κουπαστές του πλοίου του, οι οποίοι δε θα μετανιώσουν που θα μπαρκάρουν μαζί του.
Τον συγχαίρω από καρδιάς γι΄ αυτή την κατάθεση και του λογοτεχνικού του στίγματος και του εύχομαι καλοτάξιδη η «Ποίηση ψυχής» του!
*Ο Παναγιώτης Γιαμαίος, είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόεδρος του Αναγνωστηρίου Καλύμνου «ΑΙ ΜΟΥΣΑΙ»
Γράφει ο Γιάννης Θ. Πατέλλης
Κάθε γραφή, ποίηση ή πεζό, εμπεριέχει μια προσωπική κραυγή. Αυτήν του δημιουργού. Ιδιαίτερα αν ο δημιουργός είναι μια πολυσύνθετη προσωπικότητα τότε η κραυγή ακούγεται με πολλούς χρωματικούς φθόγγους, τόνους και αντηχήσεις.
Αν ο ποιητής είναι ταυτόχρονα γιατρός, ιδεολόγος λειτουργός της ιερής επιστήμης του Ασκληπιού και πιστός οραματιστής
των Ιπποκρατικών αρχών, τότε το αποτέλεσμα της σύνθεσης όλων αυτών των ροπών προϊονίζεται, εκ των πραγμάτων, ένα πολυσύνθετο καλλιτεχνικό παράγωγο.
Προσπαθώ να σκιτσάρω την ξεχωριστή προσωπικότητα του συμμαθητή μου από τα παλιά, αγαπητού φίλου, καθηγητή ιατρικής και πρόσφατα δημιουργού της ποιητικής συλλογής «Ποίηση ψυχής», Σακελλάρη Καρπάθιου. Την πήρα στα χέρια μου πριν λίγες μέρες σε ένα καλαίσθητο βιβλίο, των εκδόσεων «ΟΤΑΝ», και το χάρηκα ιδιαίτερα.
Κατά τη μακρά ιατρική σταδιοδρομία του, ο Σακελλάρης Καρπάθιος, νοσοκομειακή και πανεπιστημιακή, ως διακεκριμένος ιατρός Μαιευτήρας- Γυναικολόγος, με επιστέγασμα την εκλογή του ως υφηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δεν έπαψε ταυτόχρονα να ανοίγει οδούς διαφυγής από τον απαιτητικό και γεμάτο ένταση κλάδο της ιατρικής που επέλεξε.
Όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ο καταξιωμένος Έλληνας συνθέτης Θωμάς Μπακαλάκος, ο Σακελλάρης ήταν ο πρώτος που πίστεψε ότι έπρεπε να μελοποιηθεί ο όρκος του Ιπποκράτη, με τα πανανθρώπινα μηνύματα επαγγελματικής συνείδησης και ψυχικού κάλλους. Έτσι δημιουργήθηκε το ορατόριο «Ιπποκρατικός όρκος», το οποίο παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο από τον παραπάνω συνθέτη, προκάλεσε εξαιρετική αίσθηση και δικαίωσε την επιμονή και τις προσδοκίες του Σακελλάρη.
Η ποίηση, όμως, είναι το ασίγαστο πάθος του φίλου Σακελλάρη, αφού όπως και ο ίδιος εξομολογείται, τις λίγες ώρες που ξέκλεβε από το απαιτητικό ιατρικό επάγγελμα, του άρεσε να διαβάζει Έλληνες ποιητές και να σκιτσάρει στο χαρτί τα δικά του αισθήματα και τις δικές του εσωτερικές παραμέτρους.
Αν και δεν έχω ασχοληθεί με την ποίηση, ως απλός αναγνώστης, απήλαυσα τον ποιητικό χρωστήρα του φίλου Σακελλάρη, την ποικιλία των θεμάτων, τις εικόνες, τα χρώματα, τις παρομοιώσεις, τα συναισθήματα. Σε μια εποχή σκληρή, πεζή, αμείλικτη, οι ποιητικοί ρεαλισμοί και υπερρεαλισμοί, ανακαλούν εικόνες καθημερινής ζούγκλας, πυροβολούν το νου, κομματιάζουν τη σκέψη, σου στερούν ανάσες γαλήνης και ηρεμίας.
Ο φίλος Σακελλάρης κεντά τον ποιητικό καμβά του με τις δικές του πλούσιες, ήπιες και προσεγμένες βελονιές. Είτε αυτές σκιτσάρουν θέματα της «Πατρίδας» είτε «της νέας κατοχής» είτε τους «χαρακτήρες» και τα «επιγράμματά» του. Στα «λυρικά» και τα «ερωτικά» του οι στίχοι του Σακελλάρη κολυμπούν σε ένα ποιητικό ημίφως δαμασμένου λυρισμού, που συχνά- πυκνά τους χαϊδεύουν οι ριπές της θαλασσινής αύρας του νησιού του.
Στον αγαπητό φίλο και συμμαθητή Σακελλάρη εύχομαι να είναι καλοτάξιδη η «Ποίηση της ψυχής» του. Γιατί είναι μια σκιερή πηγή δροσιάς, στη ξηρασία της άνομβρης εποχής μας.
Κάλυμνος, Ιούνιος 2021.
Ioannispatellis38@gmail.com
